نمانده عمری و صدها سخن به دل مانده

صدا که مرهم فریاد بود زخم مرا

 پیش درد عظیم دلم خجل مانده

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست گله ای نیست

گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

حوصله ای نیست حوصله ای نیست

سر گرم  به خود زخم زدن در همه عمرم

هر لحظه جز این دسته مرا مشغله ای نیست

دیریست که از خانه خرابان جهانم

 بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست چلچله ای نیست

در حسرت دیدار تو آواره ترینم

هر چند که تا منزل تو فاصله ای نیست

روبروی تو کیم من یه اسیر سر سپرده

 
چهره ی تکیده ای که تو غبار آینه مرده

  من برای تو چی هستم کوه تنهای تحمل

 بین ما پل عذابه منه خسته پایه ی پل

ای که نزدیکی مثل من به من اما خیلی دوری

خوب نگام کن تا ببینی چهره درد و صبوری

کاشکی می شد تو بدونی من برای تو چی هستم

از تو بیش از همه دنیا از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم تنها غرور عصای دستم

از عذاب با تو بودن در سکوت خود خرابم

نه صبورم و نه عاشق من تجسم عذابم

تو سراپا بی خیالی من همه تحمل درد